Naturaleza muerta. Still Life

Still life, door Taiat Dansa, onderzoekt de rol van dans in de kunstgeschiedenis. Vanuit een kritische blik op het duo Dance-Art, soms ironisch, maar altijd constructief en onthullend, ontleedt het enkele van de meest emblematische werken van de kunstgeschiedenis. Anatomische les van Rembrandt en Venus van de spiegel van Velázquez worden in deze voorstelling twee krachtige choreografische sequenties waarin de leidende rol van het lichaam, als een object van portret, anatomische studie en compositie van de beweging, centraal staat.

Er zijn mensen die zeggen dat de marginaliteit van dans, voor eeuwig in het nauw gedreven, in de kaders, aan de randen, in de steegjes en gangen van de kunsten, juist zijn grootste troef is geweest. Lang was er een min of meer vreedzam evenwicht tussen dans en de andere kunsten, gebaseerd op een stilzwijgend contract dat bestendige kunstuitingen als superieur erkende. Terwijl een geschilderd portret voor altijd aan de muur hangt, vervliegt dans keer op keer als onvolkomen zelf-portret. Ouderdom, verval, dood, verdwijning zijn onvermijdelijk. Zolang de daarbij horende rouw voortleeft, zit er dus niets anders op dan er een feestelijke vorm aan te geven. Dans is het feest van de verdwijning