Met deze performance brengt Amalia Herrera, via de dans, een eerbetoon aan al die vrouwen die ons maken tot wie we zijn.
Toen ik hoorde dat mijn grootmoeder was overleden, wilde ik alleen maar naar iets toe rennen en het omhelzen, om me de oneindigheid te herinneren van de omhelzing van mijn grootmoeder.
Eerst rende ik naar mijn tuin in de regen en raakte de aarde aan, greep haar vast, streelde haar en voelde hoe haar hand de mijne greep.
Haar tuin is gevuld met planten, bomen, zaden, jonge scheuten, geboortes, transformaties, herinneringen, spelletjes, verhalen, geheimen, tranen, liefde. Ik wilde in de tuin van het huis van mijn grootmoeder dansen, om afscheid te nemen van haar op haar favoriete plek, waar ik mijn hele jeugd speelde.
Ik nam afscheid van haar door haar planten te omhelzen, lessen van de aarde die ons transformeert en in de oneindigheid steeds opnieuw plant, want in haar aardsheid wonen wij.
Door mij grootmoeder leerde ik de kracht van de stilte die plant, voedt, overleeft en ontkiemt in vijgen, peren, sinaasappelen, mispels, pompoenen, uien, snijbiet, wortelen, knoflook, en kruiden.
De kruiden waren er om ons te helen, na te denken, om te delen en te ontdekken.
Zij wist alles van de kracht van kruiden, doorgegeven door een lange lijn van vrouwen in haar familie.
Amalia Herrera is scheppend kunstenaar en onderzoekster van de live podiumkunsten, zoals dans en theater. Zij is altijd geïnteresseerd in het onderzoeken, ontdekken en creëren van vormen om ons te bewegen en uit te drukken door de beweging, vanuit de beweging, met de beweging naar de beweging, op het podium, in het leven, in de emotionele relaties die we hebben en die ons maken tot menselijke sociale kunstenaars.