Fernando Fernán-Gómez (1921-2007) jest przedstawicielem tradycji filmowej, teatralnej i telewizyjnej, która nawiązuje dialog z realizmem, komediowym gatunkiem sainete oraz pewnym typem donkiszoterii właściwym kulturze hiszpańskiej. Aktor, filmowiec, dziennikarz, dramaturg, scenarzysta i powieściopisarz – doceniony miejscem w Hiszpańskiej Akademii Królewskiej – to jeden z najbardziej wyjątkowych hiszpańskich artystów ostatnich dziesięcioleci.
Nowoczesne aktorstwo ma w Hiszpanii długą tradycję, sięgającą intermediów w formie jednoaktowych sainete, teatru mieszczańskiego… krótko mówiąc, komedii scenicznej w szerokim znaczeniu tego terminu. Artyści uprawiający ten gatunek wchodzą w świat kina z całym bogactwem swojego warsztatu interpretacyjnego, zwłaszcza po wprowadzeniu filmu dźwiękowego.
Już od pierwszych ról, a następnie na przestrzeni całej swojej wielotorowej kariery Fernando Fernán-Gómez, syn i wnuk aktorów, bez wątpienia stanowił jeden z aktorskich punktów odniesienia w momencie formowania się tzw. „klasycznego kina hiszpańskiego”, a dzięki otwartości na produkcje filmowe wszelkiego autoramentu zaznaczył swoją obecność zarówno w kinie popularnym, jak i w kinie autorskim różnych pokoleń.
Z drugiej strony jego pasja reżyserska czyni z niego filmowca dość szczególnego, docenionego dopiero po latach. Filmy, które udało mu się nakręcić, mają dziś status kultowych. Tak więc Fernán-Gómez jest szeroko znany i doceniany jako aktor, a ponadto jako reżyserowi przypięto mu łatkę osobliwego, a nawet po części przeklętego.
Przez ostatnie miesiące świętujemy stulecia urodzin filmowców z pokolenia, które zdefiniowało kino dziś uważane za klasyczne – jak Luis G. Berlanga czy Juan Antonio Bardem. W tym znakomitym towarzystwie aktor, reżyser i pisarz Fernando Fernán-Gómez zajmuje jedno z honorowych miejsc – w styczniu 2022 r. oddajemy hołd temu twórcy, dedykując mu cykl filmów na kanale Vimeo Instytutu Cervantesa. W ramach czterech sesji wyświetlone zostaną dwa wyreżyserowane przez niego obrazy – jego debiut Manicomio (Szpital psychiatryczny) oraz El extraño viaje (Dziwna podróż) uważany za jedno z arcydzieł hiszpańskiego kina, a także F. F. G. Un retrato (F.F.G. Portret) – krótkometrażowy dokument poświęcony mu przez krytyka i filmowca Jesúsa Garcíę de Dueñasa oraz La lengua de las mariposas (Język motyli), dzięki któremu będziemy mogli ponownie zachwycić się jedną z jego najlepiej zapamiętanych ról.
