Goya, świadek epoki

Goya zaczynał swoją karierę jako malarz arystokracji i twórca pogodnych scenek rodzajowych, poważna choroba artysty zbiegła się z końcem szczęśliwego, spokojnego wieku XVIII. Zmianie uległ nie tylko temat jego prac ale w równym stopniu styl. Techniki malarskie, które wtedy zaczął rozwijać będą naśladowane przez wszystkich następnych malarzy. Wojna o niepodległość przyniosła jeszcze głębsze zmiany w formie i treści. Obrazy i rysunki Goi z tego okresu trudno spokojnie oglądać – są tak straszne, musiały być szokiem estetycznym również dla ówczesnego widza. Zwolennik rewolucyjnych zmian wprowadzanych zarówno przez hiszpańskich reformatorów jak i Napoleona nie zaakceptuje powrotu starego reżimu, opuści ojczyznę i umrze na emigracji.

Tadeusz Miłkowski, dr hab. – historyk i iberysta. Pracę magisterską poświęcił redukcjom jezuickim w Paragwaju (UW), doktorską - działalności misyjnej franciszkanów w szesnastowiecznym Meksyku (IH PAN), a habilitacyjną - Kościołowi w społeczeństwie hiszpańskim XIX i XX wieku (UJ). W swojej pracy naukowej zajmuje się także migracjami, hiszpańską kulturą popularną i zimną wojną. Jest adiunktem w Instytucie Studiów Iberyjskich. Autor min. „Historii Hiszpanii” (razem z P. Machcewiczem, trzecie wydanie 2009), „Od mnichów na wojnie do wojny z mnichami”.

Wydarzenie organizowane w ramach programu towarzyszącego wystawie „Goya fizjonomista. Język twarzy w twórczości graficznej Goi”, której kuratorem jest Juan Bordes i organizowanej we współpracy z Akademią Sztuk Pięknych w San Fernando (od 29 kwietnia do 3 lipca).