Któż nie uległ kiedyś fascynacji przedmiotami należącymi do innych lub własnymi? Wszyscy mamy jakiś ukochany przedmiot, który nabywamy lub otrzymujemy w spadku. Niektórzy noszą amulety, inni obrączki, pióra wieczne, ołówki, notatniki i wiele innych rzeczy. Nie możemy tego uniknąć, jesteśmy otoczeni przedmiotami, rzeczami, które nas odzwierciedlają. Zawsze pociągała mnie nieodparcie ta niepojęta intymność, którą emanują otaczające nas przedmioty, ślady i tajemnice, które skrywają – począwszy od pęku kluczy a skończywszy na portmonetce. Bowiem, na przykład, takie okulary, ile rzeczy mogły widzieć? Gdyby mogły przemówić, ile historii mogłyby nam opowiedzieć okulary?
Tak jak są osoby, które sporządzają listy, ja inwentaryzuję przedmioty, poszukuję amuletów pisarzy i artystów, tych nieruchomych przedmiotów na antypodach portretów, które zawsze pozostają w ruchu. W jakiejś mierze przedmiot jako taki jest swego rodzaju formą portretu. Portret zaś jest również przedmiotem i jednocześnie jedną z form narracji. Na moich portretach staram się przedstawiać osoby takimi, jakimi są, bez uciekania się do sztuczek, ale pozujące, gdyż wszyscy lubimy dobrze wyglądać. Przy portretowaniu nie należy zakładać niczego z góry na temat osobowości lub biografii osoby stojącej przed obiektywem – w trakcie sesji wiele może się wydarzyć.
Lubię, gdy wpatrują się w mój aparat fotograficzny – uznaję to za konwersację. Fascynują mnie gesty na pierwszy rzut oka nieuchwytne – zaciśnięte usta, nerwowe uśmiechy, niekontrolowane miny, sposób, w jaki układamy dłonie – splecione lub ułożone w pięść, z rękoma z tyłu lub skrzyżowanymi z przodu w geście obronnym. Czasami portretowany jest myślami gdzie indziej z powodu straty lub traumy, i to również jest widoczne na zdjęciu – to, co niewidzialne dla oczu, wyraz/pejzaż/ twarzy.
Wystawa jest opowieścią o pisarzach i ich rzeczach, jest wejrzeniem w tajemnice przedmiotów i rzeczy, którymi jesteśmy i które nosimy, nawet jedynie/li tylko/ w naszym spojrzeniu.
(Lisbeth Salas)