Anioł zagłady

Señor Nobile z małżonką wracają z opery w towarzystwie kilkunastu osób zaproszonych na kolację. Zdjęta nieokreślonym lękiem służba opuszcza pałac, pozostaje tylko majordomus Julio. Kiedy goście po skończonym przyjęciu zbierają się do wyjścia, okazuje się, iż nie mogą przekroczyć progu domu, chociaż drzwi są otwarte. Uwięzieni na skutek własnej niemocy, nie chcą i nie mogą wyjść poza granice swojego świata, swej klasy. Buñuel z niezwykłą precyzją i okrutnym humorem maluje proces ich stopniowej degradacji, obnażając prawdziwe oblicza, zrywając maski. Podobnie jak wszystkie wybitne surrealistyczne dzieła sztuki "Anioł zagłady"  może  być  interpretowany różnie - pisała krytyka. Może też po prostu dostarczyć estetycznej satysfakcji jako utwór przepełniony zjadliwym humorem i cudowną fantazją. Całość jest materią tak bogatą i gęstą, że każdy z interpretatorów może w niej znaleźć coś dla siebie [...] "Anioł zagłady" jest symboliczny bez symbolizmu. Symbolem jest wstrząsający obraz upadku - umysłowego, moralnego, fizycznego i duchowego. Krótko mówiąc jest to arcydzieło, kompletne, doskonałe, niezależnie od tego, w jaki sposób będziemy nań patrzeć...