Plakat meksykański: „¡A darle que es mole de olla!”, czyli meksykańskie „kuj żelazo póki gorące!”

Wystawa plakatu meksykańskiego prezentowanego na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Meksyku.

Przysłowia to krótkie powiedzenia i zwroty, które uległy krystalizacji, utrwalając się w języku, dzięki swej zwięzłej i dosadnej formie, pozwalającej podsumować konkretne sytuacje. Przetworzone doświadczenie zostaje włączone do przekazu ustnego w formie powiedzenia. Ten pozornie prosty akt, zawiera w sobie jednak całą złożoność komunikacji, związaną z wiedzą i towarzyszącymi jej uwarunkowaniami.

Codzienna mowa jest nośnikiem mądrości ludowej, zawartej w swego rodzaju kapsułach językowych. Dyskusyjne jest, czy przysłowia rzeczywiście są wyrazem mądrości, czy też nie, jednak niewątpliwie są nierozerwalnie związane z idiosynkrazją językową krajów hiszpańskojęzycznych. Przysłowia mogą być używane na różne sposoby, od wirtuozerskiego, w celu dopełnienia mądrej wypowiedzi, po sposób zajadły, by rozstrzygać różnego rodzaju spory. Używane powściągliwie, czy też nie, są częścią naszej tradycji ludowej.

Andrés Hernestrosa [meksykański badacz języka Zapoteków, polityk, autor esejów] zwykł mawiać, że „przysłowie, czy przekadło konkretyzuje daną sytuację, rysując przed nami perspektywę, podsuwając naszej woli konkretną decyzję, wpływając tym samym na podjęcie pierwszego kroku. I to nie w sposób kapryśny, czy też przypadkowy. Powiedzenia i przysłowia podusmowują mądrość ludzką skumulowaną w wieloletnim doświadczeniu.” „¡A darle que es mole de olla!”, czyli „kuj żelazo póki gorące!” to zbiór 51 powiedzeń zinterpretowanych przez grafików, ilustratorów i plakacistów, w których zgodnie ze znaczeniem przysłowia użytego w tytule wystawy, Międzynarodowe Biennale Plakatu w Meksyku, w obliczu oczywistego społecznego rozczarowania, motywuje Meksykaninów do zrobienia z tym czegoś, bez zwłoki i w dobrym nastroju.
Przysłowia przypominają nam, że kultura Meksyku wywodzi się z żywego przekazu kultury popularnej i, że niezależnie od tego jak przerażająca jest perspektywa, zawsze będzie w niej miejsce na zabawę, śmiech, żartobliwość, pomysłowość i humor, tak bardzo dla niej charakterystyczne.

Tak więc „¡A darle que es mole de olla!” stanowi podbudowę dyskursywną dla doświadczeń nagromadzonych na przestrzeni wielu lat, pobudza do działania, do utrzymywania dobrej miny do złej gry, stymuluje pamięć o tym, że mądrość dziedziczona po przodkach jest żywym elementem kultury, który wciąż można reinterpretować i świadomie używać do budowania tożsamości i aby dodać otuchy.