Richard Mascherin. Caer, caer, caer

(Vallen, vallen, vallen) Richard Mascherin zelf definieert zijn werk, gemaakt in de omgeving van zijn huis en zijn dorp, als het zoeken naar een manier om zijn emotionele en fysieke val tijdens de lockdown te delen en om daarna verder te gaan met de brokstukken die dat achterliet: “Wat veroorzaakt de chaos in een geordend landschap en maatschappij? Wat doet mijn lichaam als het chaotisch wordt in een nette en georganiseerde omgeving? De staat van controleverlies neemt bezit via het lichaam om er door heen te gaan. Hoe kan ik vanaf de beweging de val transformeren in een lichaam, zonder terugslag? De onvermijdelijkheid van de val -- bevorderd door de zwaartekracht – en een stemming die de kwetsbaarheid van het lichaam en daarmee het menselijk bestaan beïnvloedt. Door de tragedie en de mislukking heen. Een dagelijkse repeterende activiteit in verschillende contexten, vallen”.