Passie en betekenis in de muziek door Nederlandse en Spaanse vrouwelijke componisten: Henriëtte Bosmans en Elena Romero

Alhoewel deze vrouwelijke componisten succes hadden en als musicus grote bekendheid genoten, hebben zij na hun dood niet altijd de erkenning gekregen die ze verdienen. Henriëtte Bosmans combineerde haar carrière als componiste met die van pianiste. Op twintigjarige leeftijd maakte ze haar debuut als concertpianiste bij het Utrechtsch Stedelijk Orkest. Elena Romero studeerde compositie aan het Real Conservatorio de Música in Madrid bij Joaquín Turina, waar haar belangstelling werd gewekt voor het dirigeren, en uiteindelijk werd ze de eerste vrouwelijke dirigent van een groot symfonie orkest in Spanje.  

Het concert wil inzicht geven in de verschillende sociale en politieke omstandigheden van de tijd waarin deze vrouwelijke componisten leefden en hoe zij daarmee omgingen. 

Henriëtte Bosmans (Amsterdam, 1985-1952), stopte met componeren tijdens de Tweede Wereldoorlog en bovendien werd de uitvoering van haar composities verboden vanwege haar (half)joodse afkomst. Ze weigerde lid te worden van de Kultuurkamer, wat op dat moment verplicht was voor alle Nederlandse musici, omdat ze haar artistieke vrijheid en onafhankelijkheid wilde bewaren. 

Elena Romero (Madrid, 1907-1996), ontplooide haar uitgebreide artistieke en creatieve activiteiten in de jaren ’50, ten tijde van het Francoregime. Ze slaagde erin de heersende ideologie die vrouwen slechts een rol als moeder en echtgenote toestond, te omzeilen en kon zich volledig aan de muziek wijden. 

Deze twee vrouwelijke componisten delen een impressionistische stijl van muziekcompositie, die duidelijk geïnspireerd was door Ravel en Débussy, met elk een eigen stijl, kenmerkend voor hun tijd en land.  

Het repertoire van dit concert reflecteert op heldere wijze de geschiedenis van de Nederlandse en Spaanse vrouwelijke componisten in de twintigste eeuw. Samen zijn ze onderdeel van een muzikaal erfgoed dat dient te worden heroverd, en dat ons de ogen opent voor onze schuldplichtigheid aan de vrouwen die streden voor en de weg effenden naar gelijkheid.