Στα μέσα του 12ου αι., η Δυτική Ευρώπη κοιτούσε το Βυζάντιο και την Ελλάδα με ένα βλέμμα γοητευμένο και μ’ ένα συναίσθημα ζήλιας, λόγω της σημασίας που είχε εκείνος ο κόσμος που, παρότι χριστιανικός, έμοιαζε τόσο αλλιώτικος. Θα ξεκινούσε μια σχέση που βασιζόταν σε όρους πολύ διαφορετικούς από αυτούς που επικράτησαν τους προηγούμενους αιώνες. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτοί που επικράτησαν δια της ένοπλης βίας ήταν οι λατίνοι, οι οποίοι ξεκίνησαν μια εμπορική, στρατιωτική και διπλωματική εισχώρηση που θα άλλαζε την ισορροπία δυνάμεων. Σ’ αυτό το πλαίσιο, τα χριστιανικά βασίλεια της Ιβηρικής Χερσονήσου δεν έμειναν στο περιθώριο. Είναι πασίγνωστος ο ρόλος του Αραγωνικού Στέμματος και του Βασιλείου της Ναβάρρας στην Ελλάδα από τον 14ο αι., ενώ το Στέμμα της Καστίλλης έμεινε στο περιθώριο. Αν και οι Καστιλλιάνοι είχαν το ενδιαφέρον τους στραμμένο περισσότερο στον Ατλαντικό, δεν μπορούσαν να αγνοήσουν τα τεκταινόμενα στο άλλο άκρο της Μεσογείου και συνέβαλαν στην εδραίωση μιας εικόνας για την Ελλάδα μέσα από τα λογοτεχνικά τους έργα. Με αφετηρία τα χρονικά και τα άσματα του Αλφόνσου Ι’ του Σοφού (1252-1284), θα αναφερθούν όλα τα μεσαιωνικά αφηγήματα που διαδραματίζονται στην Ελλάδα και στο Βυζάντιο και αναφέρονται σε ιστορικά ή φανταστικά γεγονότα, με στόχο να τοποθετήσουμε την Ανατολική και τη Δυτική Ευρώπη κάτω από το ίδιο πρίσμα.
Ο Carlos Martínez Carrasco είναι ερευνητής του Κέντρου Βυζαντινών, Νεοοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών της Γρανάδας..
Στα ισπανικά