Zinzindurrunkarrantz

Zainspirowany starym filmem odnalezionym w rodzinnych archiwach Oskar Alegría (Szukając Emak Bakia, 13. NH; Zumiriki, 20. NH) wyrusza w towarzystwie osiołka imieniem Paolo na pieszą wędrówkę po baskijskich bezdrożach, które kiedyś przemierzali pasterze owiec, jego ojciec i dziadek. W podróż zabiera wiekową kamerę Super-8, nieużywaną od ponad 40 lat. Nagrywa trasę, którą pokonują z Paolem po drogach wytyczonych jeszcze przez Rzymian, przygląda się ostatnim rolnikom zamieszkującym opustoszałe wioski, rejestruje z pozoru nieistotne detale, by ułożyć je w intymną opowieść o poszukiwaniu przeszłości. Mój dziadek pokonywał tę trasę w siedem godzin. Nam zajmie to tyle czasu, ile potrzeba, żeby stworzyć świat – oznajmia Alegría. Wędrówka na ekranie odbywa się niemal wyłącznie w ciszy – produkowane dziś taśmy Super-8 nie nagrywają audio – lecz reżyser zlepia poszczególne fragmenty filmu dźwiękami rejestrowanymi oddzielnie, dokładając w ten sposób nowe znaczenia i konteksty do swojej narracji. Zinzindurrunkarratz (tytuł jest złożony z onomatopei zapożyczonych z języka Basków) to zderzenie dokumentu, found footage i eseju filmowego bliskiego dziełom Billa Morrisona. To metafizyczny i dowcipny zarazem namysł nad ulotnością pamięci, upływem czasu i znaczeniem filmu jako sztuki, której zadaniem jest utrwalanie przeszłości.