522. Un gato, un chino y mi padre (522. Kot, Chińczyk i mój ojciec)
522. Un gato, un chino y mi padre to poruszająca alegoria porażki osiadłego trybu życia, którą przepowiadał francuski filozof Paul Virilio, skonstruowana w oparciu o agorafobię (lęk przed otwartą przestrzenią), na którą cierpi bohaterka filmu oraz o ładunek socjologiczny samochodu – hermetycznej kapsuły stanowiącej niejako przedłużenie przestrzeni domowej.
Film, początkowo zdający się być raczej antykinem drogi, ostatecznie okazuje się głosem w jego obronie lub też wyraźnym manifestem, że niemożliwa jest podróż wgłąb siebie bez integracji z otaczającymi nas ludźmi i przestrzenią, co zostaje podkreślone w finale filmu. Wszystko to zostało przyprawione ciekawym poczuciem przypadkowości i minimalizmem, który nawiązuje do filmów Two-Lane Blacktop (1971) i Gerry (2002).
