Αγαπώ τις υπηρέτριες επειδή είναι εξωπραγματικές

Εμπνευσμένη από τις Υπηρέτριες του Αουγκούστο Μποντερρόσο, αυτή η μικρού μήκους χιουμοριστική ταινία που κινείται μεταξύ μυθοπλασίας και κινοχορού, παρουσιάζει μια χορεύτρια που ανσαρκώνει τις φωνές δυο στερεοτυπικών εραστών ραδιορομάντζου οι οποίοι συνωμοτούν για να την δολοφονήσουν.
Σε ένα πλάνο κυκλικής συνέχειας γυρισμένο σε έναν θεατρικό χώρο, δημιουργείται ένα ίδιο σύμπαν, όπου το αντικειμενικό εμφανίζεται ως υποκειμενικό και το σώμα πασχίζει να παραστήσει το άυλο. Και προκύπτει το ερώτημα: πού βρίσκεται το όριο ανάμεσα σ’ αυτό που ανήκει στον νου κι αυτό που εξωτερικεύεται;